Ονομάζομαι Παναγιώτης Κολοκοτρώνης, είμαι από την Ελλάδα και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού της Τραινοσε (σιδηροδρομική εταιρεία η οποία διαχειρίζεται την διακίνηση των επιβατικών και των εμπορευματικών μεταφορών στην χώρα μου) .
Σας ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση που απευθύνατε στο Σωματείο μας! Πιστεύουμε ότι η ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων, συναδέλφων αλλά ταυτόχρονα κοντινών χωρών, μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμο στην επιδίωξη των στόχων μας.
Δυστυχώς διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερο ότι η εργασία μας κινείται πλέον μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίο καμία σχέση δεν είχε με τις αρχικές σκέψεις και επιδιώξεις όσων ονειρεύτηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία Ευρωπαϊκή ένωση που ξεκίνησε με όραμα την δημιουργία μίας Ευρώπης των λαών ,των εργαζομένων των κοινωνικών δικαιωμάτων και ολοένα τείνει να καταλήξει σε μία Ευρώπη των αριθμών ,του κέρδους και του κεφαλαίου.
Μία ευρωπαϊκή ένωση η οποία στην προσπάθεια και την στρατηγική της για παγκόσμια ανταγωνιστικότητα στην οικονομία, έχει βρει μόνο σαν λύση την συμπίεση του κόστους εργασίας, την αποσάθρωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών.
Μετανάστες εργαζόμενοι που δέχονται να δουλεύουν με σημαντικά μειωμένους μισθούς, ανοίγουν τον δρόμο για το social dumping, δημιουργώντας ένα εργασιακό περιβάλλον που πιέζει διαρκώς για μείωση μισθών, για μείωση δικαιωμάτων…
Τι νόημα έχει άραγε σήμερα ή αύριο στην ευρωπαϊκή ένωση εάν οι πολίτες της δεν ζουν ισόνομα;
Οι εργαζόμενοι μαζί με τα συνδικάτα αγωνιστήκαμε σκληρά στο παρελθόν για να κατοχυρώσουμε κοινωνικά και εργασιακά συλλογικά δικαιώματα. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι περιορίζονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις σε κάποια κράτη μέλη, γίνεται προσπάθεια να μειωθεί η δύναμη των συνδικάτων & η φωνή των εργαζομένων δεν είναι εύκολο να ακουστεί πια σε ευρωπαϊκό επίπεδο!
Ο τομέας των μεταφορών είναι από τους πιο νευραλγικούς τομείς της σύγχρονης Ευρώπης. Είναι κυριολεκτικά ένας τομέας που οικοδομεί την Ευρώπη ο οποίος όμως πλήττεται εξαιτίας του κοινωνικού dumping. Καθημερινά χάνονται οι κανονικές θέσεις εργασίας με αντικατάσταση από την ευέλικτη εργασία (ορισμένου χρόνου ,συμβάσεις μερικής απασχόλησης κ.α.) και παράλληλα οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και πιο άθλιες. Πολλοί σήμερα μιλούν όχι πια για δουλειά, αλλά για δουλεία.
Μεγάλες πολυεθνικές οι οποίες αποκτούν όλο και περισσότερο τον έλεγχο των μεταφορών, απαγορεύουν την δημιουργία συνδικάτων και συλλογικών συμβάσεων. Ενώ ακόμα και σε αυτές όπου υφίστανται συλλογικές συμβάσεις, είτε δεν εφαρμόζονται, είτε είναι τυπικού χαρακτήρα.
Στην Σλοβενία π.χ. υπάρχει λιμάνι όπου το μισό είναι ιδιωτικό και το άλλο μισό δημόσιο. Στο ιδιωτικό κομμάτι δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, παρά μόνο ατομικές, δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις. Οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται λειτουργούν σαν πρακτορεία διάθεσης εργαζομένων. Κι αυτό φυσικά γίνεται για να σπάσουν οι κανόνες που ήδη υπάρχουν στα συνδικάτα των λιμενεργατών που δραστηριοποιούνται στο δημόσιο κομμάτι. Κάτι ανάλογο έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα όπου στο κομμάτι του λιμανιού που ελέγχει η Cosco επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας…
Στον ελληνικό σιδηρόδρομο, όπου δίνουμε την μάχη μας για να τον κρατήσουμε ενιαίο και δημόσιο, οι εργολάβοι έχουν μπει εδώ και χρόνια μέσα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την τελική ιδιωτικοποίηση. Τεχνικά έργα υπερτιμολογούνται και υπερχρεώνονται, τα σημεία πώλησης εισιτηρίων παραχωρούνται σε ιδιώτες οι οποίοι απασχολούν υπαλλήλους με πενιχρούς μισθούς και μειωμένα δικαιώματα , την καθαριότητα των συρμών των σταθμών και των εγκαταστάσεων και την φύλαξη τους (security) την έχουν ήδη παραχωρήσει σε εργολάβους οι εκμεταλλεύονται με άθλιο τρόπο ,οικονομικά και εργασιακά το προσωπικό τους σε συνθήκες δουλείας.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την μνημονιακή απαγόρευση των προσλήψεων κανονικού προσωπικού στο σιδηρόδρομο διαμορφώνουν τεράστιες και στοχευμένες ελλείψεις προσωπικού σε όλες τις σιδηροδρομικές παραγωγικές ειδικότητες αιχμής και καθιστούν το μέλλον του σιδηρόδρομου στην Ελλάδα εξαιρετικά επίφοβο.
Θα πρέπει να αποδεχτούμε ως εργατικό κίνημα ότι δίνουμε ένα αμυντικό αγώνα διατήρησης των εργατικών δικαιωμάτων έχοντας υποστεί ήττα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες είναι πλέον στον πυρήνα της πολιτική της και εφαρμόζονται ήδη σε όλη την Ευρώπη.
Εάν θέλουμε να ξανακερδίσουμε μέρος από το χαμένο έδαφος, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας , την οργάνωση μας τα ιδανικά μας και τα οράματα μας.
Ο βασικός στόχος του εργατικού κινήματος θα πρέπει λοιπόν να είναι η βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε όλη την Ευρώπη. Θα πρέπει να στηρίξουμε τους λίγους εργοδότες που υπάρχουν και σέβονται την εργασία και τον εργαζόμενο. Θα πρέπει να αντιστρέψουμε την τάση και να τους καταστήσουμε πλειοψηφία!
Η ανάγκη της πιστής τήρησης από πλευράς εργοδοσίας των κανόνων που ακόμα υφίστανται, θα πρέπει να γίνει κόκκινη γραμμή μας!
Ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης καθώς και η κατοχύρωση των συλλογικών συμβάσεων, όπου ελεύθερα θα μπορούν να διαπραγματεύονται οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να είναι στις άμεσες προτεραιότητες μας!
Η καταπολέμηση του κοινωνικού dumping θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας!
Δεν είναι δυνατόν η αμοιβή για την εργασία να συνδέεται αποκλειστικά με την παραγωγικότητα , την προέλευση και το χρώμα των εργαζομένων. Αυτά συνδιαμορφώνουν πολλούς κινδύνους σε θέματα ασφαλείας, μιας και οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να ανεβάσουν τις απολαβές τους ή να διατηρήσουν την εργασία τους εργάζονται ακατάπαυστα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. ειδικά στον τομέα των μεταφορών όπου ο ανθρώπινος παράγοντας είναι καθοριστικός για την ασφαλή ολοκλήρωση του μεταφορικού έργου.
Κυρίαρχο μέλημα μας θα πρέπει να είναι η συλλογικότητα των εργαζομένων και η θωράκιση των συνδικάτων, μιας και αυτά αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα που έχει απομείνει στην κοινωνία μας για να αμυνθεί, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη καταιγίδα που έχει ξεσπάσει σε όλη την Ευρώπη!
Ας μην γελιόμαστε. Αν δεν προσπαθήσουμε ως συνδικάτο να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με την κοινωνία, αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε τα μέλη μας ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να δράσουμε, αν δεν μπορέσουμε να υποδείξουμε σε όλους πως το πρόβλημα δεν είναι ατομικό, αλλά συλλογικό, ευρωπαϊκό και εξόχως πολιτικό, ίσως να ζήσουμε την κατάρρευση όλων αυτών που κάποιοι παλιοί, πριν από εμάς, είχαν καταφέρει να κερδίσουν με τους αγώνες και το αίμα τους!
Ελπίζω οι κοινοί αγώνες μας μέσα από νέες συλλογικότητες να καταφέρουν να αποτρέψουν την αρχή του τέλους της ενωμένης Ευρώπης. Ελπίζω να καταφέρουν να επανατοποθετήσουν στις ράγες το εκτροχιασμένο όραμα των περασμένων δεκαετιών, όπου όλοι πιστέψαμε, μία Ευρώπη των λαών και των εργαζομένων και όχι των αγορών!
Σας ευχαριστώ πολύ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου